Na przestrzeni lat powstało wiele książek, które w sposób zbiorczy starają się opisać wierzenia naszych Przodków. Warto jednak podkreślić, że nie możemy mówić o czymś takim, jak jedna ogólnosłowiańska religia. Religie naturalne charakteryzują się tym, że są żywe. Dynamicznie rozwijają się w zależności od przeżyć i doświadczeń wyznawców. Członkowie plemienia poszukują kontaktu ze sferą sacrum i składają ofiary oraz modlą się w sposób przekazywany z pokolenia na pokolenie — tak, jak nauczyli ich Przodkowie. Gdy duchy dokonują nowych czynów lub opowiadają o czymś nowym, mogą nawet powstać nowe mity.
Powyższe kategoryzujemy jednak jako osobiste doświadczenia. Z tego właśnie powodu wiarę ludów słowiańskich charakteryzował i wciąż charakteryzuje (nawet po chrystianizacji) silny regionalizm [5]. Oczywiście wśród wierzeń ludów słowiańskich istnieją Bogowie (zastąpieni po chrystianizacji świętymi) o bardzo szerokim zasięgu kultu, jednak pojawiają się również bóstwa lokalne, które poza swoją miejscowością są zupełnie nieznane lub nie posiadają znaczniejszej roli. Oprócz tego można wyróżnić powszechnie występujące duchy pól, łąk, jezior, lasów... Każde miejsce ma swojego ducha, z którym okoliczna ludność stara się żyć w zgodzie. Prowadzi to do pięknego wniosku, że cały świat jest żywy.
— opracował Przemysław "Mamrot" Król; fotografia autorstwa Michała Opozdy
CZYTAJ DALEJ:
ŹRÓDŁA:
5. Kazimierz Moszyński „Kultura ludowa Słowian – t. II, cz. 1.” Warszawa 1967